Digging the Digital

Volgens mij is Dave Winer in zijn eentje allerlei interop-problemen tussen sociale netwerken en blogs aan het oplossen met RSS. Iets waar de Indieweb community al jaren mee worstelt en nieuwe protocollen introduceert, gooit Dave simpelweg zijn ervaring uit het verleden in de ring. Mooi om weer eens verder te volgen.

Hoera! Mijn collega en kneiter-van-een-teksten-schrijver Nicoline is weer gestart met bloggen! Over haar moestuin en ik vind het geweldig. DeLuxe zou ik willen zeggen, maar dat is meer een in-joke van ons twee…

Zelfcuratie. Bestaat dat woord eigenlijk? Vanaf nu wel. Naast een artikel op NRC volgens menig zoekmachine. Maar goed, zelfcuratie. Ik volg zo’n 300 RSS feeds over allerlei onderwerpen en met elk een eigen publicatieschema. Dan is zelfcuratie geen overbodige luxe. Mijn interesses vliegen alle kanten uit en evenzo de blogs en publicaties die ik volg. Hoe scheid ik het kaf van het koren, hoe haal ik uit die enorme ballenbak van blogposts net datgene wat ik op dat moment wil lezen? Categorisering werkt tot op zekere hoogte, maar sommige blogs schrijven over meerdere onderwerpen. Terwijl ik alleen over één specifiek onderwerp op de hoogte wil raken. Tagging? Meh, teveel handwerk. Afhankelijkheid van andermans tags vind ik minder betrouwbaar.

Ik kan in mijn feedreader BazQux uitstekend zoektermen opslaan als eigen feeds. Zie hier een nieuws-stream die bestaat uit posts van andere feeds op basis van specifiek zoektermen. Inception much? De stream stel ik samen door een aantal specifieke zoektermen weer op te slaan in mijn feedreader. Zo kan ik dwars door alle feeds (of een selectie gebaseerd op categorisering) heel gericht de juiste posts vinden.

Ik heb een aantal van zulke zoekopdrachten (“Smart Streams” in BazQux lingo) gemaakt en ik merk in mijn nieuwsconsumptie dat ik die intensiever gebruik dan individuele feeds in categorieën. Maar het gaat ten koste van de serendipiteit. Soms is het leuk om een korte random update te lezen. Of ineens in een verrassend onderwerp terecht te komen.

Dus nu lees ik toch weer door individuele feeds en ik let op mezelf bij welke posts ik “aan ga”. Daar haal ik dan wat trefwoorden uit, die sla ik nu op in een losse notitie. Zodat ik daar later mee kan experimenteren voor een soort “serendipiteits-curatie”.

Dat laatste woord zal net zo goed niet bestaan. Het cureren van de zoektocht naar iets onverwachts. Typisch weer iets voor mij om in elkaar te klussen op een zondagochtend…

Ik schrijf elke dag in Day One hoe mijn dag was. Inmiddels hou ik dat zo’n 3 jaar non-stop vol. Elke dag een paar woorden of zinnen over de dag. Dat lijken kleine onbeduidende druppels, tot je uitzoomt en de zee aan verhalen gaat zien. In Day One zit de On This Day functie. Om elke dag even terug te kijken naar de voorgaande jaren. Pas dan zie je hoe je evolueert door de jaren heen. Hoe gebrekkig je eigen geheugen is, omdat iets langer geleden is dan je dacht, of juist heel recent.

Vanochtend las ik wat ik vorig jaar schreef, op 30 mei 2022: “Naar de huisarts. Voor de vermoeidheid. Ik heb het idee dat het een combinatie is van long COVID, stress en misschien toch iets met mijn hart. Tijd om toe te geven dat het niet meer is zoals het was.”

Ik schreef er hier een paar dagen later over. Dit was de start van de zoektocht naar wat later PSC zou blijken. Opvallend is dat ik in Day One in de voorgaande weken al opmerkingen maak dat ik vaker moe ben. Of dat ik veel in slaap val. Zelfs al jaren ervoor komt dit in de korte notities naar voren. Ik lees met terugwerkende kracht hoe de ziekte zich langzaam openbaart bij me.

Dat is niet schokkend of een grote openbaring. Het is wat het is. Ik vind het temeer een reden om voor jezelf te documenteren wat je belangrijk vindt. Dat kan zijn hoe je dag was, hoe je je voelde, wat je eet of wie je zag. En daar geregeld op te reflecteren. Het kan je in de toekomst weer verder helpen.