Digging the digital

13 Jaar lang was het een gewoonte als ik ‘s ochtends uit bed kwam. De keukenweegschaal pakken, een bakje er op en kattenbrokken afwegen. Want Plato had eigenlijk altijd gewichtsproblemen. Of nou ja, hij was gewoon een gezellige mollige rode kater. 13 Jaar lang moesten we opletten dat we de deur naar de gang goed dichtdoen als de voordeur open is. Plato greep elke kans aan om langs ons heen te sprinten en via de voordeur de vrijheid tegemoet. Dacht hij. Want elke keer in die 13 jaar stond hij dan als verstijfd op de stoep, niet wetend waar hij nu weer was beland en snuffelde hij wat onwennig in het perkje bij de boom voor de deur. Om zich daarna onder een geparkeerde auto te verschuilen tot een van ons hem er onderuit haalde.

De achtertuin was meer zijn domein. Hij lag er heerlijk in de zon, ging op ontdekkingstocht of de nieuwe planten eetbaar waren (nee dus), en speelde met de katten uit de buurt. Soms spelen, soms sissen en een dikke staart opzetten. Soms kwam hij met een schram naar binnen, luid miauwend om bij ons zijn beklag te doen over de jonge kittens van tegenwoordig.
Als een van ons verdrietig was of gewoon een slechte dag had, dan kwam Plato altijd even bij je liggen. Tegen je arm, zachtjes knorrend. Gewoon liggen, je gewoon troosten. Zelfs als je er geen zin in had bleef hij volhouden. “Dit mens heeft troost nodig en verdomme ik zal het geven!“, leek hij dan te denken. De kinderen zijn dol op Plato. Hij is 13 jaar bij ons geweest en ze weten niet beter dan dat hij er was. Lekker lui liggend op het bed of mee bankhangend tijdens het gamen. Als we terug kwamen van vakantie kreeg Plato altijd een uitgebreide knuffel en alle aandacht.

De laatste maanden werd Plato steeds zieker. Hij kreeg aanvallen van benauwdheid, kon steeds moeilijker ademen en werd slomer. De Dierendokters in Utrecht, die hem zo goed hebben verzorgd de afgelopen 13 jaar, konden niet achterhalen wat er aan de hand was. Hij had veel vocht in zijn lijf, maar daar leek niets in te zitten. Hij stopte met eten, zelfs met medicatie om zijn eetlust op te wekken. Die lustte hij eigenlijk ook niet, hoe ironisch. Zijn gezondheid is snel achteruit gegaan de afgelopen week en vrijdag stonden we ineens al voor de keuze wat te doen. We wilden toch nog het weekend afwachten, niet ineens plots op een vrijdagmiddag alles stoppen. We hebben het overlegd met de kinderen, zij wilden bij het afscheid zijn, hoe moeilijk ook. Plato heeft het hele weekend stil op de bank gelegen. Hij dronk soms nog wat water. Eigenwijs genoeg niet het water uit zijn drinkbakje. Nee, een apart glas water op de salontafel was voor hem. Dat had meneer zo even geregeld.

Het kattenluikje bij de achterdeur staat altijd open, al 13 jaar lang. Maar nu moest het dicht. Hij mocht niet meer zomaar naar buiten, omdat we hem dan uit het oog zouden verliezen. Binnenblijven is ook geen optie voor een kat die al 13 jaar buiten leeft. Dus gingen we de laatste dagen even een korte wandeling door de achtertuinen doen met hem. Onze tuin en van de 2 buren zijn aan elkaar verbonden. Plato loopt eerst naar de vijver in de ene achtertuin en drinkt een paar slokjes water. Dan loopt hij via een gat in de schutting naar een gezamenlijk pad om bij de poort van de andere achtertuin gewoon even te liggen. Even uitrusten. Je ziet dat zijn ademhaling steeds slechter is en dat hij doodmoe is. Dan strompelt hij weer rustig door naar onze achtertuin en naar binnen. Om weer op de bank te liggen. Dat rondje deed hij maandagmiddag voor het laatst. Ik loop met hem mee en hou hem in de gaten. Sima, de kat van de buren, komt ook even polshoogte nemen en samen liggen ze nog even in de zon. Sima heeft volgens mij ook door wat er aan de hand is. Plato houdt zich groot. Voor ons, voor zichzelf en voor de buurtkatten.

Uiteindelijk gaan we naar de Dierendokters. We zijn er alle vier bij als hij zijn laatste adem uitblaast, iets na 4 uur. De spuit voor de narcose bleek al genoeg te zijn voor het laatste zetje. Plato had ook door dat de strijd was gestreden. Hij heeft er vrede mee. Wij nog niet helemaal, dat komt met de tijd. Hij ligt er vredig bij, zoals hij eigenlijk altijd heeft gelegen. Hij is verlost van de pijnen die hij heeft gehad en hij hoeft zich niet meer groot te houden voor ons. Het is een emotioneel afscheid. Finn krijgt als troost een knuffelbeer van Suzanne Alting, de dierenarts die Plato al 13 jaar kent. De knuffelbeer heeft een rood hart, waar ze Plato’s naam heeft geschreven. “Zo is Plato altijd ook in jouw hart en kun je hem altijd weer een knuffel geven,” zegt ze hem. Finn heeft het moeilijk en huilt de hele weg in de auto als we naar het definitieve afscheid rijden. Tess, Helena en ik zijn stil en met onze eigen gedachten.

We rijden naar het dierencrematorium Majesta waar Plato wordt gecremeerd. Zijn as krijgen we deze week terug en geven we een mooi plekje in huis. We verzamelen foto’s van Plato voor een fotoboek. Zo is hij er toch altijd nog bij.

Vanochtend kwam ik weer als eerste beneden. Zonder een grote rode knuffelkat die me goedemorgen kwam wensen en tegelijk om eten bedelt. Ik hoefde geen keukenweegschaal te pakken. Het etensbakje wat ik elke ochtend vulde met zijn brokken staat nog onaangeroerd. Dat blijft nog wel een paar dagen staan. Ik wist niet dat het afscheid van een huisdier zo’n knauw in mijn ziel geeft.

Plato: 20 juni 2008 – 7 maart 2022