Digging the digital

Ja verdorie. Mijn hersens schrikken zich een hoedje. Om tijdens mijn vakantie toch nog in een tijdlijn verstrikt te raken op mijn telefoon. Een droomflard en LinkedIn zijn de boosdoeners en mijn fysieke en mentale reactie verrassen me.

Social apps verwijderd

Bij de start van de vakantie nam ik maatregelen om te voorkomen dat ik twee weken lang zou doomscrollen. Ik verander de wachtwoorden van Twitter en Instagram en schrijf deze op mijn laptop die thuisblijft. Daarna log ik uit en verwijder ik de apps. Zo kan ik niet eenvoudig terugvallen op een verloren moment.

Na een week vakantie mis ik beide netwerken totaal niet. Ik heb geen moment het gevoel dat ik iets moet posten of dat ik de ophef van de dag mis. Zelfs de parkactiviteit Instacraft doet me niets. Alsof het maken van “hippe en populaire instagrammable knutsels” mij doet wankelen, ha!

Netwerk

Ik werd vanochtend wakker met een flard van een droom. Daar verscheen iemand in met wie ik vroeger samenwerkte. Ik kon niet op haar naam komen maar wist wel met wie zij weer samenwerkte. En ik wist dat ik haar op LinkedIn vinden. Die app heb ik nog wel ongewijzigd en ingelogd op mijn telefoon staan. Het waren vier klikken en ik wist haar naam weer en waar ze nu aan werkt. Gelukkig, mijn nieuwsgierige brein was weer gerustgesteld.

Alhoewel.

Hé, notificaties.
Hé, een post van een goede vriendin die een nieuwe baan heeft.
Hé, wat een toffe campage.
Hé, goede discussie over een boeiend onderwerp.
Hé, mooie quote, even delen met een collega. Past bij hem.

Hé… nu ben ik al weer een minuut of 10 aan het scrollen door een tijdlijn!

Ik voelde wat schaamte. Hoe kan dit nou? Waarom wil ik zo nodig door een tijdlijn scrollen en korte updates lezen? Toegegeven, het zijn niet allemaal even boeiende verhalen, maar toch scroll je door. In de hoop dat je iets leuks tegenkomt.

En je weet dat het een oneindige scroll is. Dus er is een kans dat je iets leuks tegen gaat komen.

Buikpijn door design

Het zit in het design. Avatar, naam, functie bovenin. Wat nudges dat anderen in je netwerk de post al hebben geliked of zelfs op reageren. Een goede afbeelding, korte intro. Het is vaak gerelateerd aan professionele interesse, wat bij mij een dunne scheidslijn heeft met privé.

Ik voelde zelfs wat buikpijn. Zou ik dan toch niet zonder Twitter en Instagram kunnen? Of kan ik gewoon niet zonder een tijdlijn? Mijn RSS feed is net zo goed een tijdlijn, met een eindstreep.
Maar die feed is Spartaanser, saaier. Ik weet wat ik ongeveer kan verwachten omdat ik elk abonnement zelf heb toegevoegd.
Zou het daar aan liggen? Moet het design van mijn feedreader aantrekklijker worden? Of zou er toch een algoritme in moeten om mij vergelijkbare feeds aan te bieden? Inoreader heeft die mogelijkheden als ik me niet vergis.

Volgen of verbinden

Op LinkedIn ben ik een jaar geleden opnieuw gestart om mijn tijdlijn wat op te frissen. Met een eenvoudig script ontvolgde ik iedereen. Ik krijg geen updates meer in de tijdlijn maar de connectie blijft wel bestaan. En toch krijgt LinkedIn het voor elkaar dat ik weer nieuwe updates zie. Want nieuwe connecties ben ik automatisch gaan volgen in de tijdlijn. Soms is dat interessant maar soms ook niet.

En nu?

Ik merk dat ik al een paar keer makkelijk even switch naar de app om wat te scrollen. Te zien wat mensen in mijn netwerk zoal te vertellen hebben. Ik denk na over een gepast antwoord op Elja’s post over “An Ugly Truth”, het boek over de schandalen bij Facebook. Ik zie wat echt boeiende artikelen die ik opsla voor later. Ik heb me zelfs geabonneerd op de RSS feed van een persoonlijk blog. (Go Herbert!)

Maar ik verwijder de app voor nu. Liever maak ik zelf iets mijn vrije tijd, zoals deze blogposts. Dan dat ik weer vooral consumeer en met werk bezig ben.

Tijd voor het zwembad!