6 maart 2007 maakte ik een Twitter account aan. Inmiddels zijn we 15 jaar verder en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet even op Twitter kijk. Tenzij ik op vakantie ben, dan probeer ik echt even weg te blijven van het netwerk.
Tot 7-8 jaar geleden was Twitter nog echt de buurtkroeg zoals vriend @erwblo het vaak noemde in zijn presentaties. Dat is inmiddels wel veranderd. Twitter is wat je er zelf van maakt. Het kan een bron van inspiratie zijn, een put van frustratie, een springplank voor DIY creators, een plek van troost en een venster op de wereld. En ja, soms is het nog altijd die buurtkroeg.
Een paar jaar terug was ik echt klaar met het netwerk. Het open web lonkte, Twitter was vooral een plek vol presidentiële en fascistische megafonen die al dan niet bedoeld werden vergroot door een algoritme. Ik besloot iedereen te ontvolgen en opnieuw te beginnen. Dat is een stap waar ik nog altijd geen spijt van heb. Volledig afscheid nemen van Twitter vind ik niet nodig. Ik weet dat ik tijd verdoe op het netwerk, ik weet dat ik er soms te lang zit te scrollen. En ik heb daar vrede mee. Ik vind het prima. Voor nu.
De laatste jaren ben ik me meer bewust wat ik op Twitter publiceer. Vaker dan ooit typ ik al iets in om vlak voor het verzenden nog even na te denken of het wel iets toevoegt. Of ik zelf zo’n bericht zou willen lezen of ontvangen. Om het dan weer te verwijderen.
Hoe polariserend Twitter ook kan zijn, tegelijk is het een bron van verbinding en hulp. In het klein zag ik dat begin deze week toen mijn dochter haar portemonnee was verloren in de stadsbus. Mijn oproep werd luid geretweet en de klantenservice van U-OV die ik gelijktijdig aan de lijn had wist me te vinden op Twitter. Het was zelfs die klantenservice die ons via Twitter laat weten dat de portemonnee is gevonden!
In het groot zie je de verbinding en hulp in alles wat zich nu afspeelt. Vluchtelingen vinden opvang, wereldleiders en politici sturen openbare berichten om weer even wat meer chill te doen, en we beseffen ons meer en meer hoe verbonden we zijn. Twitter is een klein eilandje in de enorme zee van het sociale web, maar tegelijk hoop ik dat het eilandje ons laat zien dat we in de toekomst anders met elkaar en met onze planeet om kunnen gaan. Ik hoop dat deze hopeloze situatie leidt tot een nieuw besef dat vluchtelingen uit elk oorlogsgebied evenveel hulp nodig hebben. Dat de transitie naar schonere energie nu echt een kickstart krijgt.
En dat allemaal na 15 jaar Twitter. Het is me wat! Snel een meme posten!
Voor de archivarissen: 11 jaar op Twitter, 10 jaar op Twitter, 5 jaar op Twitter, 4 jaar op Twitter. En mijn volledige Twitter-archief heb ik natuurlijk als github repo opgeslagen! Dat laatste doe ik via een script wat ik ooit hier vandaan heb gehaald maar inmiddels eigenlijk niet meer weet waar het nu exact draait….
